GREEK SURNAMES |
- Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Στρατηγικές Ανάπτυξης της Θράκης". Ν. Ορεστιάδα, 04/10/2014
- Τι απέγιναν οι 100 τριήρεις που βυθίστηκαν στη ναυμαχία των Συβότων;
- Αναζητώντας τον El Greco
- Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι εφηύραν το λάδωμα, εφηύραν τα κόμματα και το ρουσφέτι αλλά εφηύραν και την ειλικρίνεια.
|
Posted: 07 Oct 2014 12:31 PM PDT
 |
|
Posted: 07 Oct 2014 07:00 AM PDT
Τα
100 βυθισμένα πλοία (τριήρεις) και τμήματα του οπλισμού και εξοπλισμού, από την άγνωστη για πολλούς ναυμαχία των Συβότων, εκτιμάται ότι υπάρχουν ακόμη στον πυθμένα της θαλάσσιας περιοχής, περιμένοντας τους ερευνητές – αρχαιολόγους να τα εντοπίσουν και να τα αναδείξουν. Εάν κάποτε γίνει αυτό θα πρόκειται για σπουδαία ευρήματα που θα δώσουν χρήσιμες απαντήσεις σε άγνωστες πτυχές της μεγαλύτερης ναυμαχίας όλων των εποχών (;) με κριτήριο τον αριθμό πλοίων.
Η ναυμαχία έγινε το 433 π.Χ. στη θαλάσσια περιοχή, ανάμεσα στις νησίδες των Συβότων και τον κάβο της Λευκίμης, με αντιπάλους Κερκυραίους και Κορινθίους. Κατά τον Θουκυδίδη «εστί δε τα Σύβοτα της Θεσπρωτίδος λιμήν έρημος».
Οι δύο στόλοι αποτελούνταν από 290 συνολικά πλοία (τριήρεις). Οι Κορίνθιοι είχαν 150 και οι Κερκυραίοι 140 (μαζί με τα 30 των συμμάχων τους Αθηναίων). Αιτία της ναυμαχίας, σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο Θουκυδίδης στα «Ιστορικά», ήταν η διεκδίκηση από τους Κορινθίους της Επιδάμνου, η οποία ήταν αποικία των Κερκυραίων και βρίσκεται σήμερα επί αλβανικού εδάφους. Και οι δύο πλευρές ισχυρίστηκαν ότι νίκησαν. Σε σημεία της στεριάς έστησαν αναμνηστικά τρόπαια της νίκης και οι Κορίνθιοι και οι Κερκυραίοι. Κατά τη ναυμαχία βυθίστηκαν 70 κερκυραϊκές τριήρεις και 30 κορινθιακές.
 |
|
Posted: 07 Oct 2014 03:30 AM PDT
 Δέκα ζωγράφοι και δύο φωτογράφοι, εμπνεόμενοι από το έργο του El Greco, τα 400 χρόνια από το θάνατο του οποίου “γιορτάζονται” φέτος, εκθέτουν τα έργα τους στη γενέθλια πόλη του μεγάλου ζωγράφου, το Ηράκλειο.
Η έκθεση-αφιέρωμα με τίτλο “Αναζητώντας τον El Greco” γίνεται στην πύλη Bitturiτων ενετικών τειχών του Ηρακλείου από τις 4 ως τις 12 Οκτώβριου.
Η ζωγράφος Ράνια Καπελιάρη, που οργάνωσε και την έκθεση, γράφει στο εισαγωγικό της σημείωμα: «Καλωσορίζουμε με το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης στην ζωή μας πάλι τον Δομήνικο, κλίνοντας με τρόμο το κεφάλι μπροστά στον κύκλο του έργου του…».
Έργα τους παρουσιάζουν στην έκθεση, που γίνεται υπό την αιγίδα του Δήμου Ηρακλείου, οι κυρίες Ρ. Καπελιάρη, Τ. Δρογώση, Σ. Χάιμ, Μ Στεφανίδου, Δ Ταράση, Ε. Νικολάκη, Γ. Κοκκίνη, Κ. Σωρούλα, Ν Μιχαηλίδου, Μ. Αποστόλου, Μ.Πρωτόπαππα και ο Ν. Αποστόλου.
«Ανάμεσα στον παλιό κόσμο που χανόταν και σε εκείνον που έρχονταν»
Λίγα λόγια σχετικά με την έκθεση: «Πολλοί έγραψαν πολλά για τον Γκρέκο, κυρίως μετά το θάνατό του, κυρίως κατά τον 20ό αιώνα. Γίγαντας της παγκόσμιας τέχνης ,αιρετικός που δεν βρήκε μιμητές, προφήτης των μοντέρνων καιρών. Εμείς απλά στις αρχές του 21ου, με αφορμή το Έτος Ελ Γκρέκο αναρωτηθήκαμε τι υπάρχει μέσα στο έργο μας, ως εικαστικών, ως Ελλήνων, που να θυμίζει τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο.
Ζωγράφοι, φωτογράφοι, μοντέρνοι, ακαδημαϊκοί, εικαστικοί όλων των ρευμάτων, είναι κάποιοι μόνον από τους πολλούς που αναλύοντας τους κώδικες του Θεοτοκόπουλου αναζήτησαν στο έργο τους επιρροές δικές του στις φόρμες, στο ύφος, στα θέματα. Η νοσταλγία για την πετρώδη γη της πατρίδας (και ταυτόχρονα η βασανιστική απουσία της θάλασσας), οι άνθρωποι του Θεού, οι άγιοι του δρόμου, τα σώματα μαστιγωμένα από τα πάθη τους, τα σώματα εξαϋλωμένα μέσα από τα βλέμματα, οι σκοτεινοί καιροί του Μεσαίωνα του τότε και του τώρα, φωτισμένοι από αυτούς τους τρομερούς ουρανούς της αποκάλυψης, η θεατρικότητα της σκιάς, ο αυτοσαρκασμός, οι πολλές όψεις του ταλέντου που συνθέτουν τον καλλιτέχνη, μια μικρούλα σταγόνα ελληνικής αρχαιότητας.
Αυτά είναι κάποια από τα κοινά μας θέματα. Θα μπορούσαμε να βρούμε και άλλα τόσα».
 |
|
Posted: 06 Oct 2014 09:30 PM PDT
 Ο σοφός Σόλων, από το 594 π.Χ., είχε ήδη επιβάλει την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και μάλιστα σε μια εποχή κατά την οποία σε Ασία και Αφρική οι απόλυτοι μονάρχες ούτε καν διανοούνταν να ρωτήσουν κάποιον, πέρα από τους επαγγελματίες συμβούλους τους. Ανάμεσα στα άλλα, ο Σόλων επέβαλε και την Εκκλησία του Δήμου, μια αναβίωση των συνελεύσεων τηςομηρικής εποχής αλλά με καθορισμένα και καταλυτικά καθήκοντα. Τους νόμους πια τους ψήφιζε η Βουλή των 400 (εκατό από κάθε φυλή) αλλά κι αυτής οι αποφάσεις υπόκειντο στην έγκριση της Εκκλησίας του Δήμου, όπου δικαίωμα συμμετοχής είχαν όλοι οι ελεύθεροι πολίτες, ανεξάρτητα από το μέγεθος της περιουσίας τους. Μεσολάβησε, βέβαια, η «τυραννίδα» του Πεισίστρατου, αλλά αφότου το 514 π.Χ. οι τυραννοκτόνοιΑρμόδιος και Αριστογείτων κατάφεραν να σκοτώσουν τον αδερφό του Ιππαρχο, ο Ιππίας, γιος και διάδοχος του τυράννου έγινε ακόμα πιο καταπιεστικός. Ξεγελώντας τους Θεούς  Ο Κλεισθένης απάντησε: «Σκέφτηκα πως η κατοικία του θεού Απόλλωνα δεν μπορεί να είναι φτιαγμένη από ασήμαντο πωρόλιθο. Του πρέπει μαρμάρινη και μάλιστα από το πιο φημισμένο υλικό. Δεν θα σας κοστίσει ούτε μια μνα παραπάνω. Ομως, όποτε έρχονται εδώ Σπαρτιάτες για να ζητήσουν χρησμό, κάποιος να προσθέτει στα λόγια της Πυθίας μια φρασούλα: Η Σπάρτη να βοηθήσει τους Αθηναίους να διώξουν τον Ιππία». Συμφώνησαν. Ο Κλεισθένης μπορούσε να υπερηφανεύεται ότι ήταν ο πρώτος Αθηναίος που κατάφερε να δωροδοκήσει έναν θεό. Τον Απόλλωνα! Με το «πες, πες», λοιπόν, στη Λακωνία άρχισε να δημιουργείται ρεύμα κατά τουΙππία, παρ' όλο που ο ίδιος ήταν «κολλητός» με τους εκεί βασιλιάδες. Οργανώθηκε ένα εκστρατευτικό σώμα με αρχηγό τον Αγχίμολο, επιβιβάστηκε στα πλοία και κατευθύνθηκε στο Φάληρο. Λαϊκή κυριαρχία στην αρχαία Αθήνα  Ο βασιλιάς Κλεομένης μπήκε επικεφαλής του στρατού και στη μάχη που έγινε στην Αττική οι Θεσσαλοί κατατροπώθηκαν. Ο Κινέας το έσκασε στην πατρίδα του και ο Ιππίας με τους μισθοφόρους του οχυρώθηκαν στην ακρόπολη όπουΣπαρτιάτες κι αθηναϊκός λαός τους πολιόρκησαν. Ο Ιππίας θέλησε να φυγαδεύσει την οικογένειά του αλλά τελικά τον συνέλαβαν και τον υποχρέωσαν να δεχτεί συμφωνία. Αφού ο τύραννος έφυγε, οι φυγάδες και οι εξόριστοι ξαναγύρισαν στην Αθήνα. Μαζί τους και οι Αλκμεωνίδεςμε αρχηγό τον Κλεισθένη. Τρεις νόμοι πέρασαν με συνοπτικές διαδικασίες: Διαγραφή από τους καταλόγους πολιτών όλων εκείνων που είχαν γίνει Αθηναίοι παράνομα, στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων όλων εκείνων που είχαν στηρίξει τη δικτατορία και απαγόρευση των βασανιστηρίων. Ομως, στις εκλογές για την ανάδειξη νέου επώνυμου άρχοντα, ο Κλεισθένης έχασε. Τις κέρδισε ο επικεφαλής των αριστοκρατώνΙσαγόρας.  Το καλό το παλικάρι... Ο Ισαγόρας γρήγορα κατάλαβε ότι βρέθηκε με έναν τίτλο χωρίς αντίκρισμα αφού η εξουσία είχε περάσει στηΒουλή και στην Εκκλησία του Δήμου, έτσι, κατέφυγε κι αυτός στη δωροδοκία. Η σύζυγος του βασιλιά της Σπάρτης, Κλεομένη, ανήκε στην κατηγορία των γυναικών που δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να τις πει όμορφες. Αντίθετα, η σύζυγος του Ισαγόρα ήταν ονομαστή για τα κάλλη της. Ο Κλεομένης εντυπωσιάστηκε όταν την είδε και ο Ισαγόρας δεν είχε κανένα ενδοιασμό. Σ ελάχιστο χρονικό διάστημα, το «παράνομο ζευγάρι» ήταν γεγονός και ο Ισαγόρας πήρε την εξουσία της Αθήνας με τα όπλα του Σπαρτιάτη βασιλιά. Αρχικά, εξόρισε την οικογένεια των Αλκμεωνίδων και τον αρχηγό της, μαζί με ακόμη 700 οικογένειες αντιπάλων του. Μετά, θέλησε να καταργήσει την εκλεγμένη Βουλή και να διορίσει τριακόσιους δικούς του. Ομως, η νεαρή Δημοκρατία δεν κατέθεσε τα όπλα. Βουλευτές και λαός ξεσηκώθηκαν και πολιόρκησαν τους δύο βασιλείς και τους δικούς τους που οχυρώθηκαν στην ακρόπολη.  Στη Σπάρτη, ο Κλεομένης δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ουσιαστικά έγινε υποχείριο των Αθηναίων που τον χρησιμοποίησαν για να απαλλαγούν από τον φίλο του, Ιππία. Συνεννοήθηκε με τους Βοιωτούς και τουςΧαλκιδείς να χτυπήσουν από τα βόρεια, ενώ ο ίδιος με τους Πελοποννήσιους πέρασε τον Ισθμό. Ηαθηναϊκή Δημοκρατία για ακόμη μια φορά αποδείχτηκε ατσάλινη. Ο Κλεομένης γύρισε στη Σπάρτη και ξεκάθαρα, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να παλινορθώσει τον Ιππία. Ο εκπρόσωπος των Κορινθίων, Σωσικλής, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους λέγοντας: «Αν σας αρέσει τόσο πολύ η τυραννίδα, εφαρμόστε την πρώτα στη Σπάρτη και μετά προσπαθήστε να την επιβάλετε και αλλού». Το συνέδριο διαλύθηκε. Ηταν το 506 π.Χ. Ο Κλεισθένης έζησε τιμημένος την υπόλοιπη ζωή του. Η εγγονή του,Αγαρίστη, παντρεύτηκε τον Ξάνθιππο. Στα 490 π.Χ. το ζευγάρι ευτύχησε να αποκτήσει ένα γιο. Ηταν οΠερικλής, ο άνθρωπος που οδήγησε την Αθηναϊκή Δημοκρατία στον χρυσό της αιώνα.  Σε άλλη περίπτωση, ο Θεμιστοκλής εισηγήθηκε έναν νόμο. Ο Αριστείδης θύμωσε, επειδή δεν το είχε σκεφτεί εκείνος. Σηκώθηκε κι άρχισε να ρητορεύει εναντίον της εισήγησης του Θεμιστοκλή. Η εκκλησία πείστηκε και τον απέρριψε. Μετά τη συνεδρίαση, ο Αριστείδης είχε τύψεις. Το απόγευμα, τον άκουσαν να φωνάζει:«Αθηναίοι, ένας μόνον τρόπος υπάρχει να γλιτώσετε. Να πάρετε και τον Θεμιστοκλή κι εμένα και να μας φουντάρετε στη θάλασσα». ΠΗΓΗ |
======================================================================
Δημοσιεύτηκε: 9/23/2014 01:28:00 μ.μ.
| By Κωνσταντίνος Τερζής
"Τρίζει" το κράτος του Γκρουέφσκι από τα… απόνερα της Αμφίπολης;
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Ανέφερε χαρακτηριστικά ο νέος πρεσβευτής, «…μέσα στον ιστό της μακεδονικής κοινωνίας, υπάρχει κάτι περισσότερο από Σλάβοι και Αλβανοί. Υπάρχουν Τούρκοι, υπάρχουν Ρομά και άλλοι, επομένως είναι ένας μικρόκοσμος του πλούτου των Βαλκανίων και προκειμένου όλες οι ομάδες του πληθυσμού να δουν ένα κοινό μέλλον, πιστεύω ότι οι ΗΠΑ μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο, δεδομένης της δικής μας ιστορίας και το σύνολο των αξιών μας».
Το υπουργείο Εξωτερικών της ΠΓΔΜ προχώρησε σε διάβημα προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, κάνοντας λόγο για «ακαταλληλότητα του όρου ‘Σλάβοι’ για τον μακεδονικό πληθυσμό στη Δημοκρατία της Μακεδονίας». Το σοκ είναι τεράστιο, αφού οι ΗΠΑ έχουν αναγνωρίσει από το 2004 την ΠΓΔΜ με τη συνταγματική της ονομασία…
Οι ψευδο-Μακεδόνες αντιλαμβάνονται πολύ καλά τους κινδύνους, κάτι που φάνηκε και από σχετική αναφορά στο διάβημα: Η αναφορά του πρεσβευτή, «θέτει υπό αμφισβήτηση την ταυτότητα και προσβάλει τα συναισθήματα του μακεδονικού λαού, κάτι που θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις τόσο σε εξωτερικό όσο και σε εσωτερικό πολιτικό επίπεδο».
Φαίνεται όμως, ότι οι εξελίξεις έχουν οδηγήσει τους Αμερικανούς να επανεξετάσουν την πολιτική τους, εκτός κι αν το State Department οδηγηθεί σε κάποια διπλωματική «ντρίμπλα» με σκοπό να κατευνάσει τα πνεύματα στα Σκόπια. Η αλήθεια είναι, ότι οι Αμερικανοί, όπως άλλωστε και οι Ρώσοι, μπορεί να προέβησαν σε αναγνώριση, κάτι που ενόχλησε σφόδρα την ελληνική πλευρά, σε ιδιωτικές όμως συζητήσεις, πάντα αναφέρουν ότι η ερμηνεία του «Δημοκρατία της Μακεδονίας», είναι «μια Δημοκρατία στον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας»… και οι Σκοπιανοί θα έπρεπε να το γνωρίζουν.
Μπορεί να ακούγεται γελοίο, είναι όμως ενδεικτικό του πως οι γεωστρατηγικοί υπολογισμοί βάζουν κατά μέρος την ιστορική αλήθεια στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής. Βέβαια, η μετατροπή των Σκοπίων σε πρωτεύουσα του κιτς με τα αγάλματα των μεγάλων Μακεδόνων βασιλέων, ουδέποτε αντιμετωπίστηκε θετικά, αφού άπαντες αντιλαμβάνονταν ότι «ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρεται».
Στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να μην ήταν μόνο ένας χρόνος, έχει όμως ενδεχομένως φτάσει η ώρα για τους Σκοπιανούς να αντιληφθούν, ότι η πολιτική κατασκευής εθνικής ταυτότητας μέσω ιστορικής λαθροχειρίας, δεν υπάρχει περίπτωση να νομιμοποιηθεί ποτέ, όσο υπάρχουν επιστήμονες να καταγράφουν όσα διαπιστώνουν μέσω της έρευνας.
Υπό αυτή την έννοια, οι Σκοπιανοί έχουν ήδη αρχίσει να αισθάνονται την πίεση των ευρημάτων της Αμφίπολης και του παγκόσμιου ενδιαφέροντος που έχουν συγκεντρώσει, με τον Γκρουέφσκι να βλέπει κατά πάσα πιθανότατα τις ύψους άνω των δύο μέτρων Καρυάτιδες… στους εφιάλτες του.
Αν κάτι διδάσκουν οι τελευταίες περιπέτειες στον τομέα της διεθνούς ασφάλειας, είναι ότι με το ζόρι δεν μπορείς να βάλεις εθνότητες να ζήσουν μαζί. Το μόνο που περιμένουν είναι την κατάλληλη χρονική συγκυρία και αναμένοντάς την, απλά κάνουν ό,τι μπορούν για να καλλιεργήσουν το έδαφος. Και το κάθε κράτος κρίνεται από το πως διαχειρίζεται ώστε να εξουδετερώσει αυτή την καταρχήν επιθυμία. Ή μήπως δεν κάνουν αυτό τουλάχιστον οι Αλβανοί;
Για παράδειγμα, δεδομένων των εξελίξεων στην Ουκρανία και της εμφάνισης ενός «ψυχροπολεμικού συνόρου» στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, ακόμα κι αν τελικά υπάρξει μερική εξομάλυνση της κατάστασης, πόσο επιτρέπει στις ΗΠΑ να προκληθούν προβλήματα με την ήδη προβληματική πολιτικά Βουλγαρία, η οποία θεωρεί τους κατά δήλωση «Μακεδόνες» ως βουλγαρικά φύλα;
Στο ίδιο μήκος κύματος, πόσο έχουν οι ΗΠΑ περιθώριο να αφήσουν να προκληθούν προβλήματα με τους Αλβανούς, όταν ο έμμεσος έλεγχος της κυβέρνησης της Αλβανίας, αλλά και της διοίκησης του Κοσσυφοπεδίου, είναι κομβικής σημασίας ώστε να παραμείνουν υπό έλεγχο οι εξτρεμιστικοί – ισλαμιστικοί πυρήνες στα Βαλκάνια;
Ακόμα κι αν τις ώρες που θα ακολουθήσουν υπάρξει κάποια αλλαγή στην αμερικανική στάση, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένος ο προβληματισμός της διπλωματίας των Ηνωμένων Πολιτειών για τις εξελίξεις. Και όταν δεν έχεις και πολύ χρόνο για να εστιάσεις την προσοχή σου σε ένα συγκεκριμένο μέτωπο, συνήθως επανέρχεται η… λογική και ανακαλύπτεις τα αυτονόητα.
Είναι στο χέρι των Σλάβων γειτόνων μας, να αντιμετωπίσουν το ακατανόητο σύμπλεγμα που φέρουν για την καταγωγή του λαού τους. Κανείς δεν τους απαγορεύει να σέβονται και να τιμούν την αρχαία ελληνική Ιστορία. Αυτό θα ήταν η απόλυτη γέφυρα φιλίας και συνεργασίας με την Αθήνα. Καλό θα ήταν όμως να αντιγράψουν και κάτι από τη στρατηγική σοφία του μεγάλου στρατηλάτη και του πατέρα του…
=======================================================
Δημοσιεύτηκε: 5/02/2009 07:45:00 μ.μ.
Το διπλωματικό παρασκήνιο του Μαϊου του 1919
Μία απόφαση που άλλαξε την ιστορία
Στις 2 Μαϊου (σαν σήμερα) συμπληρώνονται 90 χρόνια από την αποβίβαση των πρώτων Ελλήνων στρατιωτών στην παραλία της Σμύρνης. Εκείνος ο Μάιος του 1919 πέρασε στη μνήμη ως μια από τις πλέον υπέροχες περιόδους της Ιστορίας μας και χαιρετίσθηκε ως η απαρχή της υλοποίησης της «Μεγάλης Ιδέας».Είχε προηγηθεί η εξαιρετικά πειστική επιχειρηματολογία του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος ανέπτυξε τις εθνικές διεκδικήσεις στο Ανώτατο Συμβούλιο των Συμμάχων στις 4 Φεβρουαρίου 1919. Ωστόσο ακόμη και σήμερα ελάχιστοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ και η Ιταλία ήταν τελείως αντίθετες στο ενδεχόμενο υλοποίησης των προτάσεων Βενιζέλου.
Η Ιταλία θεωρούσε ότι η Μικρά Ασία περιλαμβανόταν στη δική της σφαίρα επιρροής, όπως προβλεπόταν από τη μυστική Συνθήκη του Λονδίνου τον Απρίλιο του 1915 (διεκδίκηση της περιοχής της Αττάλειας, αναγνώριση «δικαιώματος ισορροπίας στη Μεσόγειο») και τη Συνθήκη του Αγίου Ιωάννη της Μωριέννης στη Σαβοϊα τον Απρίλιο του 1917.
Η Ρώμη, που είχε λάβει σοβαρά ανταλλάγματα για να εισέλθει στον πόλεμο κατά της Γερμανίας (Αύγουστος 1916), υπέβαλε σειρά αιτημάτων ζητώντας την παραχώρηση, εκτός από την περιοχή της Αττάλειας, των παρακείμενων βιλαετίων του Ικονίου, των Αδάνων και του Αϊδινίου. Μάλιστα ο τότε Ιταλός υπουργός Εξωτερικών, Σονίνο, αναγνώρισε την κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης μόνο μετά τη διαβεβαίωση των Συμμάχων ότι δεν ίσχυαν οι υποσχέσεις τους προς τον Βενιζέλο για τη Μικρά Ασία. Οι Ιταλοί ήταν τόσο επίμονοι στις διεκδικήσεις τους ώστε όταν τέθηκαν τα εδαφικά ζητήματα κατά τη συνδιάσκεψη του Αγίου Ιωάννη της Μωριέννης, ο Βρετανός πρωθυπουργός, Λόυντ Τζωρτζ, τους προσέφερε τη Σμύρνη και ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Ριμπώ, το Ικόνιο (προσπαθώντας να θέσει εκτός τη Σμύρνη), προκειμένου να παραιτηθούν από τις εδαφικές βλέψεις τους στην Αυστρία! Η ιταλική απληστία αποδείχθηκε τεράστια όταν ο Σονίνο ζήτησε το Ικόνιο και τη Σμύρνη! Τελικά η συμφωνία δεν απέκτησε ποτέ νομική ισχύ διότι θα έπρεπε να την αναγνωρίσει και η Ρωσία.
Η Ρώμη, ας σημειωθεί, έβλεπε την εδαφική της «αποζημίωση» στη Μικρά Ασία ως δίκαιη, λόγω της υποχώρησής της στο ζήτημα της διεκδίκησης αυστριακών εδαφών. Η έξοδος στον πόλεμο με την πλευρά των Συμμάχων πριν από την Ελλάδα, η οποία εισήλθε ενωμένη τον Ιούνιο του 1917, είχε δημιουργήσει ένα προηγούμενο. Από τις αρχές του 20ού αιώνα η ιταλική προπαγάνδα είχε παρουσιάσει αξιόλογη ανάπτυξη στην περιοχή των βιλαετίων Σμύρνης και Αϊδινίου. Φορείς της ήταν οι Ιταλοί εργάτες των σιδηροδρόμων και οι Μαλτέζοι της Σμύρνης και μέσα εκδήλωσής της τα ιταλικά σχολεία και ιδρύματα.
Οι ΗΠΑ αντιδρούσαν σε οποιαδήποτε εδαφική μεταβολή στη Μικρά Ασία, εμμένοντας στην αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών, όπως προωθούσε ο πρόεδρος Ουίλσον με το διάγγελμα των «14 σημείων». Μάλιστα στο 12ο από αυτά τα σημεία ο πρόεδρος εμφανιζόταν κατηγορηματικά αντίθετος στον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Το ελληνικό κράτος ενδιαφερόταν αρχικά για την τύχη των ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας και δεν είχε προχωρήσει στην εκδήλωση εδαφικών διεκδικήσεων. Οι Σύμμαχοι ήταν εκείνοι που «άνοιξαν τον χορό», προσφέροντας εδαφικά ανταλλάγματα προκειμένου να δελεάσουν την Ελλάδα να εξέλθει στον πόλεμο στο πλευρό τους. Τον Απρίλιο του 1915 γνωστοποίησαν στην κυβέρνηση Γούναρη ότι αν η Ελλάδα μετείχε στον πόλεμο, θα ελάμβανε εδάφη στην περιοχή του Αϊδινίου.
Η κατάσταση μεταβλήθηκε ριζικά στις 12 Μαρτίου 1919, όταν το ιταλικό θωρηκτό «Regina Elena» κατέπλευσε στο λιμάνι της Αττάλειας και ο κυβερνήτης του ζήτησε να αναλάβει την ασφάλεια της πόλης. Επειτα από τρεις ημέρες και αφού προηγήθηκε άρνηση των οθωμανικών αρχών, σημειώθηκε έκρηξη στην οικία του μοναδικού Ιταλού κατοίκου της πόλης, που βρισκόταν εντός της ελληνικής συνοικίας. Ακολούθησε κατάληψη της πόλης από ναυτικό άγημα, η οποία επισφραγίστηκε με την υπογραφή 40 προυχόντων της Αττάλειας, αρχικά σε λευκό χαρτί (!), κειμένου με το οποίο ευχαριστούσαν τους Ιταλούς ως σωτήρες και ζητούσαν να γίνει η περιοχή ιταλικό προτεκτοράτο.
Η καθαρά πραξικοπηματική αυτή ενέργεια κινητοποίησε τους Συμμάχους και ειδικά τη Βρετανία. Οταν μάλιστα οι Ιταλοί κατέλαβαν τη Μάκρη και ετοιμάζονταν να αποβιβαστούν στην Αλικαρνασσό, κατέστη σαφές ότι επόμενος στόχος τους ήταν η Σμύρνη.
Γάλλοι, Βρετανοί, ακόμη και οι ΗΠΑ, για τους δικούς τους λόγους, συναίνεσαν στην εσπευσμένη αποστολή ελληνικών δυνάμεων στη Σμύρνη προκειμένου να αποτραπεί η κατάληψή της από τους Ιταλούς.
Οι στρατιώτες της Ι Μεραρχίας που συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι των Ελευθερών το πρωί της 27ης Απριλίου 1919 και επιβιβάστηκαν με άκρα μυστικότητα στα πλοία, αγνοούσαν ότι θα αποβιβάζονταν στην πρωτεύουσα της Ιωνίας, τη Σμύρνη. Μετά από παλινωδίες, 18 ελληνικά μεταγωγικά συνοδευόμενα από επτά αντιτορπιλικά (τέσσερα ελληνικά και τρία βρετανικά) έφθασαν στις 2 Μαϊου στον κόλπο της Σμύρνης.
Οι στρατιώτες πληροφορήθηκαν, μόλις τα πλοία απέπλευσαν από την Ελλάδα, ότι δεν θα μετέβαιναν στην Ουκρανία αλλά στη Σμύρνη. Εκείνο που δεν έμαθαν ήταν το παρασκήνιο μιας απόφασης η οποία θα άλλαζε την πορεία του Ελληνισμού.
IΩΑΝΝΗΣ Σ. ΘΕΟΔΩΡΑΤΟΣ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΠηγή
===================================================
Το διπλωματικό παρασκήνιο του Μαϊου του 1919
Μία απόφαση που άλλαξε την ιστορία
Στις 2 Μαϊου (σαν σήμερα) συμπληρώνονται 90 χρόνια από την αποβίβαση των πρώτων Ελλήνων στρατιωτών στην παραλία της Σμύρνης. Εκείνος ο Μάιος του 1919 πέρασε στη μνήμη ως μια από τις πλέον υπέροχες περιόδους της Ιστορίας μας και χαιρετίσθηκε ως η απαρχή της υλοποίησης της «Μεγάλης Ιδέας».
Είχε προηγηθεί η εξαιρετικά πειστική επιχειρηματολογία του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος ανέπτυξε τις εθνικές διεκδικήσεις στο Ανώτατο Συμβούλιο των Συμμάχων στις 4 Φεβρουαρίου 1919. Ωστόσο ακόμη και σήμερα ελάχιστοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ και η Ιταλία ήταν τελείως αντίθετες στο ενδεχόμενο υλοποίησης των προτάσεων Βενιζέλου.
Η Ιταλία θεωρούσε ότι η Μικρά Ασία περιλαμβανόταν στη δική της σφαίρα επιρροής, όπως προβλεπόταν από τη μυστική Συνθήκη του Λονδίνου τον Απρίλιο του 1915 (διεκδίκηση της περιοχής της Αττάλειας, αναγνώριση «δικαιώματος ισορροπίας στη Μεσόγειο») και τη Συνθήκη του Αγίου Ιωάννη της Μωριέννης στη Σαβοϊα τον Απρίλιο του 1917.
Η Ρώμη, που είχε λάβει σοβαρά ανταλλάγματα για να εισέλθει στον πόλεμο κατά της Γερμανίας (Αύγουστος 1916), υπέβαλε σειρά αιτημάτων ζητώντας την παραχώρηση, εκτός από την περιοχή της Αττάλειας, των παρακείμενων βιλαετίων του Ικονίου, των Αδάνων και του Αϊδινίου. Μάλιστα ο τότε Ιταλός υπουργός Εξωτερικών, Σονίνο, αναγνώρισε την κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης μόνο μετά τη διαβεβαίωση των Συμμάχων ότι δεν ίσχυαν οι υποσχέσεις τους προς τον Βενιζέλο για τη Μικρά Ασία. Οι Ιταλοί ήταν τόσο επίμονοι στις διεκδικήσεις τους ώστε όταν τέθηκαν τα εδαφικά ζητήματα κατά τη συνδιάσκεψη του Αγίου Ιωάννη της Μωριέννης, ο Βρετανός πρωθυπουργός, Λόυντ Τζωρτζ, τους προσέφερε τη Σμύρνη και ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Ριμπώ, το Ικόνιο (προσπαθώντας να θέσει εκτός τη Σμύρνη), προκειμένου να παραιτηθούν από τις εδαφικές βλέψεις τους στην Αυστρία! Η ιταλική απληστία αποδείχθηκε τεράστια όταν ο Σονίνο ζήτησε το Ικόνιο και τη Σμύρνη! Τελικά η συμφωνία δεν απέκτησε ποτέ νομική ισχύ διότι θα έπρεπε να την αναγνωρίσει και η Ρωσία.
Η Ρώμη, ας σημειωθεί, έβλεπε την εδαφική της «αποζημίωση» στη Μικρά Ασία ως δίκαιη, λόγω της υποχώρησής της στο ζήτημα της διεκδίκησης αυστριακών εδαφών. Η έξοδος στον πόλεμο με την πλευρά των Συμμάχων πριν από την Ελλάδα, η οποία εισήλθε ενωμένη τον Ιούνιο του 1917, είχε δημιουργήσει ένα προηγούμενο. Από τις αρχές του 20ού αιώνα η ιταλική προπαγάνδα είχε παρουσιάσει αξιόλογη ανάπτυξη στην περιοχή των βιλαετίων Σμύρνης και Αϊδινίου. Φορείς της ήταν οι Ιταλοί εργάτες των σιδηροδρόμων και οι Μαλτέζοι της Σμύρνης και μέσα εκδήλωσής της τα ιταλικά σχολεία και ιδρύματα.
Οι ΗΠΑ αντιδρούσαν σε οποιαδήποτε εδαφική μεταβολή στη Μικρά Ασία, εμμένοντας στην αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών, όπως προωθούσε ο πρόεδρος Ουίλσον με το διάγγελμα των «14 σημείων». Μάλιστα στο 12ο από αυτά τα σημεία ο πρόεδρος εμφανιζόταν κατηγορηματικά αντίθετος στον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Το ελληνικό κράτος ενδιαφερόταν αρχικά για την τύχη των ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας και δεν είχε προχωρήσει στην εκδήλωση εδαφικών διεκδικήσεων. Οι Σύμμαχοι ήταν εκείνοι που «άνοιξαν τον χορό», προσφέροντας εδαφικά ανταλλάγματα προκειμένου να δελεάσουν την Ελλάδα να εξέλθει στον πόλεμο στο πλευρό τους. Τον Απρίλιο του 1915 γνωστοποίησαν στην κυβέρνηση Γούναρη ότι αν η Ελλάδα μετείχε στον πόλεμο, θα ελάμβανε εδάφη στην περιοχή του Αϊδινίου.
Η κατάσταση μεταβλήθηκε ριζικά στις 12 Μαρτίου 1919, όταν το ιταλικό θωρηκτό «Regina Elena» κατέπλευσε στο λιμάνι της Αττάλειας και ο κυβερνήτης του ζήτησε να αναλάβει την ασφάλεια της πόλης. Επειτα από τρεις ημέρες και αφού προηγήθηκε άρνηση των οθωμανικών αρχών, σημειώθηκε έκρηξη στην οικία του μοναδικού Ιταλού κατοίκου της πόλης, που βρισκόταν εντός της ελληνικής συνοικίας. Ακολούθησε κατάληψη της πόλης από ναυτικό άγημα, η οποία επισφραγίστηκε με την υπογραφή 40 προυχόντων της Αττάλειας, αρχικά σε λευκό χαρτί (!), κειμένου με το οποίο ευχαριστούσαν τους Ιταλούς ως σωτήρες και ζητούσαν να γίνει η περιοχή ιταλικό προτεκτοράτο.
Η καθαρά πραξικοπηματική αυτή ενέργεια κινητοποίησε τους Συμμάχους και ειδικά τη Βρετανία. Οταν μάλιστα οι Ιταλοί κατέλαβαν τη Μάκρη και ετοιμάζονταν να αποβιβαστούν στην Αλικαρνασσό, κατέστη σαφές ότι επόμενος στόχος τους ήταν η Σμύρνη.
Γάλλοι, Βρετανοί, ακόμη και οι ΗΠΑ, για τους δικούς τους λόγους, συναίνεσαν στην εσπευσμένη αποστολή ελληνικών δυνάμεων στη Σμύρνη προκειμένου να αποτραπεί η κατάληψή της από τους Ιταλούς.
Οι στρατιώτες της Ι Μεραρχίας που συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι των Ελευθερών το πρωί της 27ης Απριλίου 1919 και επιβιβάστηκαν με άκρα μυστικότητα στα πλοία, αγνοούσαν ότι θα αποβιβάζονταν στην πρωτεύουσα της Ιωνίας, τη Σμύρνη. Μετά από παλινωδίες, 18 ελληνικά μεταγωγικά συνοδευόμενα από επτά αντιτορπιλικά (τέσσερα ελληνικά και τρία βρετανικά) έφθασαν στις 2 Μαϊου στον κόλπο της Σμύρνης.
Οι στρατιώτες πληροφορήθηκαν, μόλις τα πλοία απέπλευσαν από την Ελλάδα, ότι δεν θα μετέβαιναν στην Ουκρανία αλλά στη Σμύρνη. Εκείνο που δεν έμαθαν ήταν το παρασκήνιο μιας απόφασης η οποία θα άλλαζε την πορεία του Ελληνισμού.IΩΑΝΝΗΣ Σ. ΘΕΟΔΩΡΑΤΟΣ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Πηγή
Είχε προηγηθεί η εξαιρετικά πειστική επιχειρηματολογία του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος ανέπτυξε τις εθνικές διεκδικήσεις στο Ανώτατο Συμβούλιο των Συμμάχων στις 4 Φεβρουαρίου 1919. Ωστόσο ακόμη και σήμερα ελάχιστοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ και η Ιταλία ήταν τελείως αντίθετες στο ενδεχόμενο υλοποίησης των προτάσεων Βενιζέλου.
Η Ιταλία θεωρούσε ότι η Μικρά Ασία περιλαμβανόταν στη δική της σφαίρα επιρροής, όπως προβλεπόταν από τη μυστική Συνθήκη του Λονδίνου τον Απρίλιο του 1915 (διεκδίκηση της περιοχής της Αττάλειας, αναγνώριση «δικαιώματος ισορροπίας στη Μεσόγειο») και τη Συνθήκη του Αγίου Ιωάννη της Μωριέννης στη Σαβοϊα τον Απρίλιο του 1917.
Η Ρώμη, που είχε λάβει σοβαρά ανταλλάγματα για να εισέλθει στον πόλεμο κατά της Γερμανίας (Αύγουστος 1916), υπέβαλε σειρά αιτημάτων ζητώντας την παραχώρηση, εκτός από την περιοχή της Αττάλειας, των παρακείμενων βιλαετίων του Ικονίου, των Αδάνων και του Αϊδινίου. Μάλιστα ο τότε Ιταλός υπουργός Εξωτερικών, Σονίνο, αναγνώρισε την κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης μόνο μετά τη διαβεβαίωση των Συμμάχων ότι δεν ίσχυαν οι υποσχέσεις τους προς τον Βενιζέλο για τη Μικρά Ασία. Οι Ιταλοί ήταν τόσο επίμονοι στις διεκδικήσεις τους ώστε όταν τέθηκαν τα εδαφικά ζητήματα κατά τη συνδιάσκεψη του Αγίου Ιωάννη της Μωριέννης, ο Βρετανός πρωθυπουργός, Λόυντ Τζωρτζ, τους προσέφερε τη Σμύρνη και ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Ριμπώ, το Ικόνιο (προσπαθώντας να θέσει εκτός τη Σμύρνη), προκειμένου να παραιτηθούν από τις εδαφικές βλέψεις τους στην Αυστρία! Η ιταλική απληστία αποδείχθηκε τεράστια όταν ο Σονίνο ζήτησε το Ικόνιο και τη Σμύρνη! Τελικά η συμφωνία δεν απέκτησε ποτέ νομική ισχύ διότι θα έπρεπε να την αναγνωρίσει και η Ρωσία.
Η Ρώμη, ας σημειωθεί, έβλεπε την εδαφική της «αποζημίωση» στη Μικρά Ασία ως δίκαιη, λόγω της υποχώρησής της στο ζήτημα της διεκδίκησης αυστριακών εδαφών. Η έξοδος στον πόλεμο με την πλευρά των Συμμάχων πριν από την Ελλάδα, η οποία εισήλθε ενωμένη τον Ιούνιο του 1917, είχε δημιουργήσει ένα προηγούμενο. Από τις αρχές του 20ού αιώνα η ιταλική προπαγάνδα είχε παρουσιάσει αξιόλογη ανάπτυξη στην περιοχή των βιλαετίων Σμύρνης και Αϊδινίου. Φορείς της ήταν οι Ιταλοί εργάτες των σιδηροδρόμων και οι Μαλτέζοι της Σμύρνης και μέσα εκδήλωσής της τα ιταλικά σχολεία και ιδρύματα.
Οι ΗΠΑ αντιδρούσαν σε οποιαδήποτε εδαφική μεταβολή στη Μικρά Ασία, εμμένοντας στην αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών, όπως προωθούσε ο πρόεδρος Ουίλσον με το διάγγελμα των «14 σημείων». Μάλιστα στο 12ο από αυτά τα σημεία ο πρόεδρος εμφανιζόταν κατηγορηματικά αντίθετος στον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Το ελληνικό κράτος ενδιαφερόταν αρχικά για την τύχη των ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας και δεν είχε προχωρήσει στην εκδήλωση εδαφικών διεκδικήσεων. Οι Σύμμαχοι ήταν εκείνοι που «άνοιξαν τον χορό», προσφέροντας εδαφικά ανταλλάγματα προκειμένου να δελεάσουν την Ελλάδα να εξέλθει στον πόλεμο στο πλευρό τους. Τον Απρίλιο του 1915 γνωστοποίησαν στην κυβέρνηση Γούναρη ότι αν η Ελλάδα μετείχε στον πόλεμο, θα ελάμβανε εδάφη στην περιοχή του Αϊδινίου.
Η κατάσταση μεταβλήθηκε ριζικά στις 12 Μαρτίου 1919, όταν το ιταλικό θωρηκτό «Regina Elena» κατέπλευσε στο λιμάνι της Αττάλειας και ο κυβερνήτης του ζήτησε να αναλάβει την ασφάλεια της πόλης. Επειτα από τρεις ημέρες και αφού προηγήθηκε άρνηση των οθωμανικών αρχών, σημειώθηκε έκρηξη στην οικία του μοναδικού Ιταλού κατοίκου της πόλης, που βρισκόταν εντός της ελληνικής συνοικίας. Ακολούθησε κατάληψη της πόλης από ναυτικό άγημα, η οποία επισφραγίστηκε με την υπογραφή 40 προυχόντων της Αττάλειας, αρχικά σε λευκό χαρτί (!), κειμένου με το οποίο ευχαριστούσαν τους Ιταλούς ως σωτήρες και ζητούσαν να γίνει η περιοχή ιταλικό προτεκτοράτο.
Η καθαρά πραξικοπηματική αυτή ενέργεια κινητοποίησε τους Συμμάχους και ειδικά τη Βρετανία. Οταν μάλιστα οι Ιταλοί κατέλαβαν τη Μάκρη και ετοιμάζονταν να αποβιβαστούν στην Αλικαρνασσό, κατέστη σαφές ότι επόμενος στόχος τους ήταν η Σμύρνη.
Γάλλοι, Βρετανοί, ακόμη και οι ΗΠΑ, για τους δικούς τους λόγους, συναίνεσαν στην εσπευσμένη αποστολή ελληνικών δυνάμεων στη Σμύρνη προκειμένου να αποτραπεί η κατάληψή της από τους Ιταλούς.
Οι στρατιώτες της Ι Μεραρχίας που συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι των Ελευθερών το πρωί της 27ης Απριλίου 1919 και επιβιβάστηκαν με άκρα μυστικότητα στα πλοία, αγνοούσαν ότι θα αποβιβάζονταν στην πρωτεύουσα της Ιωνίας, τη Σμύρνη. Μετά από παλινωδίες, 18 ελληνικά μεταγωγικά συνοδευόμενα από επτά αντιτορπιλικά (τέσσερα ελληνικά και τρία βρετανικά) έφθασαν στις 2 Μαϊου στον κόλπο της Σμύρνης.
Οι στρατιώτες πληροφορήθηκαν, μόλις τα πλοία απέπλευσαν από την Ελλάδα, ότι δεν θα μετέβαιναν στην Ουκρανία αλλά στη Σμύρνη. Εκείνο που δεν έμαθαν ήταν το παρασκήνιο μιας απόφασης η οποία θα άλλαζε την πορεία του Ελληνισμού.IΩΑΝΝΗΣ Σ. ΘΕΟΔΩΡΑΤΟΣ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Πηγή
==============================================================
Δημοσιεύτηκε: 5/02/2009 07:45:00 μ.μ.
Ελλάδα
,
Ελληνοτουρκικά
,
Ιστορία
| By
Κωνσταντίνος Τερζής
Το διπλωματικό παρασκήνιο του Μαϊου του 1919
Μία απόφαση που άλλαξε την ιστορίαΣτις
2 Μαϊου (σαν σήμερα) συμπληρώνονται 90 χρόνια από την αποβίβαση των
πρώτων Ελλήνων στρατιωτών στην παραλία της Σμύρνης. Εκείνος ο Μάιος του
1919 πέρασε στη μνήμη ως μια από τις πλέον υπέροχες περιόδους της
Ιστορίας μας και χαιρετίσθηκε ως η απαρχή της υλοποίησης της «Μεγάλης
Ιδέας».Είχε προηγηθεί η εξαιρετικά πειστική επιχειρηματολογία του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος ανέπτυξε τις εθνικές διεκδικήσεις στο Ανώτατο Συμβούλιο των Συμμάχων στις 4 Φεβρουαρίου 1919. Ωστόσο ακόμη και σήμερα ελάχιστοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ και η Ιταλία ήταν τελείως αντίθετες στο ενδεχόμενο υλοποίησης των προτάσεων Βενιζέλου.
Η Ιταλία θεωρούσε ότι η Μικρά Ασία περιλαμβανόταν στη δική της σφαίρα επιρροής, όπως προβλεπόταν από τη μυστική Συνθήκη του Λονδίνου τον Απρίλιο του 1915 (διεκδίκηση της περιοχής της Αττάλειας, αναγνώριση «δικαιώματος ισορροπίας στη Μεσόγειο») και τη Συνθήκη του Αγίου Ιωάννη της Μωριέννης στη Σαβοϊα τον Απρίλιο του 1917.
Η Ρώμη, που είχε λάβει σοβαρά ανταλλάγματα για να εισέλθει στον πόλεμο κατά της Γερμανίας (Αύγουστος 1916), υπέβαλε σειρά αιτημάτων ζητώντας την παραχώρηση, εκτός από την περιοχή της Αττάλειας, των παρακείμενων βιλαετίων του Ικονίου, των Αδάνων και του Αϊδινίου. Μάλιστα ο τότε Ιταλός υπουργός Εξωτερικών, Σονίνο, αναγνώρισε την κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης μόνο μετά τη διαβεβαίωση των Συμμάχων ότι δεν ίσχυαν οι υποσχέσεις τους προς τον Βενιζέλο για τη Μικρά Ασία. Οι Ιταλοί ήταν τόσο επίμονοι στις διεκδικήσεις τους ώστε όταν τέθηκαν τα εδαφικά ζητήματα κατά τη συνδιάσκεψη του Αγίου Ιωάννη της Μωριέννης, ο Βρετανός πρωθυπουργός, Λόυντ Τζωρτζ, τους προσέφερε τη Σμύρνη και ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Ριμπώ, το Ικόνιο (προσπαθώντας να θέσει εκτός τη Σμύρνη), προκειμένου να παραιτηθούν από τις εδαφικές βλέψεις τους στην Αυστρία! Η ιταλική απληστία αποδείχθηκε τεράστια όταν ο Σονίνο ζήτησε το Ικόνιο και τη Σμύρνη! Τελικά η συμφωνία δεν απέκτησε ποτέ νομική ισχύ διότι θα έπρεπε να την αναγνωρίσει και η Ρωσία.
Η Ρώμη, ας σημειωθεί, έβλεπε την εδαφική της «αποζημίωση» στη Μικρά Ασία ως δίκαιη, λόγω της υποχώρησής της στο ζήτημα της διεκδίκησης αυστριακών εδαφών. Η έξοδος στον πόλεμο με την πλευρά των Συμμάχων πριν από την Ελλάδα, η οποία εισήλθε ενωμένη τον Ιούνιο του 1917, είχε δημιουργήσει ένα προηγούμενο. Από τις αρχές του 20ού αιώνα η ιταλική προπαγάνδα είχε παρουσιάσει αξιόλογη ανάπτυξη στην περιοχή των βιλαετίων Σμύρνης και Αϊδινίου. Φορείς της ήταν οι Ιταλοί εργάτες των σιδηροδρόμων και οι Μαλτέζοι της Σμύρνης και μέσα εκδήλωσής της τα ιταλικά σχολεία και ιδρύματα.
Οι ΗΠΑ αντιδρούσαν σε οποιαδήποτε εδαφική μεταβολή στη Μικρά Ασία, εμμένοντας στην αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών, όπως προωθούσε ο πρόεδρος Ουίλσον με το διάγγελμα των «14 σημείων». Μάλιστα στο 12ο από αυτά τα σημεία ο πρόεδρος εμφανιζόταν κατηγορηματικά αντίθετος στον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Το ελληνικό κράτος ενδιαφερόταν αρχικά για την τύχη των ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας και δεν είχε προχωρήσει στην εκδήλωση εδαφικών διεκδικήσεων. Οι Σύμμαχοι ήταν εκείνοι που «άνοιξαν τον χορό», προσφέροντας εδαφικά ανταλλάγματα προκειμένου να δελεάσουν την Ελλάδα να εξέλθει στον πόλεμο στο πλευρό τους. Τον Απρίλιο του 1915 γνωστοποίησαν στην κυβέρνηση Γούναρη ότι αν η Ελλάδα μετείχε στον πόλεμο, θα ελάμβανε εδάφη στην περιοχή του Αϊδινίου.
Η κατάσταση μεταβλήθηκε ριζικά στις 12 Μαρτίου 1919, όταν το ιταλικό θωρηκτό «Regina Elena» κατέπλευσε στο λιμάνι της Αττάλειας και ο κυβερνήτης του ζήτησε να αναλάβει την ασφάλεια της πόλης. Επειτα από τρεις ημέρες και αφού προηγήθηκε άρνηση των οθωμανικών αρχών, σημειώθηκε έκρηξη στην οικία του μοναδικού Ιταλού κατοίκου της πόλης, που βρισκόταν εντός της ελληνικής συνοικίας. Ακολούθησε κατάληψη της πόλης από ναυτικό άγημα, η οποία επισφραγίστηκε με την υπογραφή 40 προυχόντων της Αττάλειας, αρχικά σε λευκό χαρτί (!), κειμένου με το οποίο ευχαριστούσαν τους Ιταλούς ως σωτήρες και ζητούσαν να γίνει η περιοχή ιταλικό προτεκτοράτο.
Η καθαρά πραξικοπηματική αυτή ενέργεια κινητοποίησε τους Συμμάχους και ειδικά τη Βρετανία. Οταν μάλιστα οι Ιταλοί κατέλαβαν τη Μάκρη και ετοιμάζονταν να αποβιβαστούν στην Αλικαρνασσό, κατέστη σαφές ότι επόμενος στόχος τους ήταν η Σμύρνη.
Γάλλοι, Βρετανοί, ακόμη και οι ΗΠΑ, για τους δικούς τους λόγους, συναίνεσαν στην εσπευσμένη αποστολή ελληνικών δυνάμεων στη Σμύρνη προκειμένου να αποτραπεί η κατάληψή της από τους Ιταλούς.
Οι στρατιώτες της Ι Μεραρχίας που συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι των Ελευθερών το πρωί της 27ης Απριλίου 1919 και επιβιβάστηκαν με άκρα μυστικότητα στα πλοία, αγνοούσαν ότι θα αποβιβάζονταν στην πρωτεύουσα της Ιωνίας, τη Σμύρνη. Μετά από παλινωδίες, 18 ελληνικά μεταγωγικά συνοδευόμενα από επτά αντιτορπιλικά (τέσσερα ελληνικά και τρία βρετανικά) έφθασαν στις 2 Μαϊου στον κόλπο της Σμύρνης.
Οι στρατιώτες πληροφορήθηκαν, μόλις τα πλοία απέπλευσαν από την Ελλάδα, ότι δεν θα μετέβαιναν στην Ουκρανία αλλά στη Σμύρνη. Εκείνο που δεν έμαθαν ήταν το παρασκήνιο μιας απόφασης η οποία θα άλλαζε την πορεία του Ελληνισμού.
IΩΑΝΝΗΣ Σ. ΘΕΟΔΩΡΑΤΟΣ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου